Na de ledenvergadering in het najaar en de altijd weer gezellige vrijwilligers werkdag, waar de baan en kantine klaar gemaakt wordt voor het nieuwe seizoen, is het wachten op de vorst.
In de week van 14 december 2009 begint het serieus te vriezen, maar voordat de ijslaag sterk genoeg is valt er sneeuw. Op donderdag 17 december gaat een groepje vrijwilligers met provisorisch gemaakt houten schuivers met de hand een baan vrijmaken. Het ijs is nog zo dun dat dit voor enkeling natte voeten opleverd. Tijdens het schuiven blijft het sneeuwen. Het lijkt op vechten tegen de bierkaai.
Het lukt om een baan sneeuwvrij te houden, de vorst kan op die plaatsen het ijs aan leten groeien zodat op zaterdagmorgen 19 december, de wederom gevallen sneeuw met de gemotoriseerde schuivers verwijderd kan worden. De baan gaat op die middag voor het publiek open en er kan volop geschaatst worden.
Er komt een periode van wisselend weer met dooi, vorst en sneeuwval. Om de ijsbaan weer geschikt te maken worden de baan onder water gespoten. Een ijskoude klus voor de vrijwilligers.
Er lijkt geen einde te komen aan het wisselende weer, toch kan de schaatsliefhebber regelmatig genieten van een redelijke tot goede ijskwaliteit.
In de week van 10 februari 2010 kan voor het laatst geschaatst worden. Op de woensdagmiddags helpt een grote groep jongeren nog met sneeuw ruimen. Maar enkele dagen later is het natuurijsseizoen echt voorbij.
In de week van 17 februari 2010 was het schaatsseizoen voorbij en viel de dooi in. Het einde van een lange schaatwinter die vanwege het wisselvallige weer niet zo snel vergeten zal worden.
Heel even leek deze winter op die van februari 1979, toen de wegen dichtsneeuwden.